Er zijn al een flink aantal albums uit op het label Archieball, dat in 2004 werd opgericht door Archie Shepp en zijn partner Monette Berthomier, waaronder het duo album van Shepp en Jason Moran dat ik enige tijd geleden recenseerde. Dit duo album met Shepp en Joachim Kühn kwam al eerder uit in 2010, maar is inmiddels heruitgebracht op cd en lp. Het verhaal over Archie Shepp en zijn imposante status in de jazz heb ik allemaal uit de doeken gedaan in de recensie over zijn album met Jason Moran en trouwens iedereen die enigszins kennis heeft van de jazzgeschiedenis mag verondersteld worden daarvan wel op de hoogte te zijn. Eigenlijk geldt bijna hetzelfde voor Joachim Kühn, een grootheid in de Europese jazz en daarbuiten. Dus daar weidt ik niet meer over uit en gaat het nu alleen over de muziek van dit topduo.

Een duo biedt beide partners veel speelruimte maar er moet wel een synthese zijn tussen de twee muzikanten. Shepp heeft veel ervaring met het spelen in duo vorm, in 1978 maakte hij het album Duet met Abdullah Ibrahim (toen nog Dollar Brand), in 1980 was er Trouble in mind met Horace Parlan en in 1986 Goin’home nogmaals met Parlan, in 2002 met Mal Waldron Left alone revisited en in 2005 First Take met Siegfried Kessler. Allemaal perfecte duo’s en dat geldt ook voor de combinatie op dit album, het extroverte saxofoon geluid van Shepp mixed ontzettend goed bij het verfijnde pianospel van Kühn. Het album opent met het hypnotiserende “Transmitting” van Kühn, een spannende wisselwerking tussen beide spelers zorgt voor een uitermate intrigeren muziekstuk. In “Sketch” door beiden geschreven, laat Shepp horen dat naast zijn free jazz uitingen, zijn liefde ook ligt bij de saxofonisten met het warme, brede geluid zoals Ben Webster en Coleman Hawkins. Kühn vult dit aan met ragfijn pianospel waarin de noten zich aaneenrijgen als een flonkerende parelketting.

Misschien een beetje vreemde eend in de bijt is het nummer “Harlem Nocturne” uit 1939 geschreven door Hagen en Rogers voor het Ray Noble Orchestra, het is door tientallen artiesten vertolkt van Earl Bostic tot Mink DeVille, deze versie is veel vrijer, alleen het thema herinnert aan het origineel, verder wordt er geïmproviseerd hetgeen te verwachten valt van deze twee jazzreuzen, heel fraai. Een ander bekend nummer is het schitterende “Lonely Woman” van Ornette Coleman, Shepp en Kühn brengen een doorwrochte en gevoelvolle versie te berde. “Segue” is een gezamenlijke compositie van Kuhn en Shepp, waarin laatstgenoemde zich uitleeft op zijn sax tegen een achtergrond van razendsnelle piano loopjes. Afgesloten wordt er met de bekende klassieker “Sophisticated Lady” van Duke Ellington, een prachtig nummer dat in de handen van Shepp en Kühn uitgroeit tot een ware apotheose van dit uitermate geslaagde album.

Jan van Leersum.